تختخواب مستطیل سفید
تختخواب مستطیل سفید امنی است که هر وقت دلت آشوب باشد، خسته باشی، بغضت بزرگ شده باشد، از پاافتاده باشی، بهت پناه می‌دهد. تختخواب شکل مدرن همان غار باستانی و کهنی است که
اجدادمان در شب‌های تیره‌وتار از شر ترس‌های بزرگ و هولناک‌شان بهش پناه می‌بردند. ارتباط شخصی هر آدمی با تختخوابش در لحظه‌ای که دیگر هیچ‌چیزی در جهان برایش کافی و امن نیست، شبیه مناسکی است که هدفش آرام کردن آدم‌هاست. در انتهای هر روز که سرم را روی بالش می‌گذارم و سرمای تشک چهل‌تکه می‌دود در پوستم، نفس عمیقی می‌کشم و از تمام مسئولیت‌هایم جدا می‌شوم.
انگار تختخواب می‌تواند طیف گسترده‌ای از حالات آدمی را در چهارچوبش جا بدهد و از شدت‌شان کم کند. تختخواب جایی است که دیگر هیچ‌چیز آن‌قدر ارزشش را ندارد که خودت را درگیرش کنی.
می‌توانی غلت بزنی در بیخیالی و بگذاری تخت و تاریکی تو را به افسون خواب‌ها ببرند.